Ortaçağ şövalyesi uzun ve gururluydu, zırhında zırh aksandı. Mükemmel mavi gözleri onun altındaki manzarayı araştırdığı kadar yoğunlukla sürüklendi. Birçok savaşı fethedmişti ve birçok zafer kazandı, ancak heyecanla karşılaştırıldığında hiçbir şey

Ortaçağ şövalyesi uzun ve gururluydu, zırhında zırh aksandı. Onun mükemmel mavi gözleri onun önünde manzarayı araştırdığı kadar yoğunlukla sürüklendi. Kasık kolları göğsüne geçti, güneş ışığında titreyen büyük bir kılıç tutuyordu. Gerçek bir savaşçıydı, bir meydan okumadan asla geri dönmeyecek bir onur ve cesaret adamıydı. Orada durdukça, çevresinin güzelliğine bakarak yardım edemedi ama gurur ve başarı duygusu hissedebiliyordu. Birçok savaşı fethedmişti ve birçok zafer kazandı, ancak bu kule kalesinin tepesinde ayakta durmanın heyecanına kıyasla hiçbir şey yoktu, onun altındaki araziyi ara. rakibiyle yüzleşmeden önce son derin nefes aldı. Diğer şövalye güçlü ve yetenekliydi, ancak bu şövalyenin kılıcı kolunun gücü ve becerisi için bir maç değildi. Bıçağının güçlü bir akışıyla, rakibini rahatla vurdu, onu yere mağlup etti. şövalye, bir kez daha onun altında olduğu gibi gülümsedi. Bu, ait olduğu yerdeydi - bu kulenin tepesinde, onun ve onun altında hiçbir şey yoktu. Bu anı asla unutmazdı - hiçbir şey ile bir ortaçağ kalesinde durmak ama kendisi ve kılıcı onu bir tehlikeden korumak için onu korumak için.