Telefonumun sesine gecekonuşunda uyandım. I groaned and reached for it, squinting at the bright screen. Arkadaşımdan bir metindi, içecekler için dışarı çıkmak isteyip istemediğimi sor

Telefonumun sesine gecekonuşunda uyandım. I groaned and reached for it, squinting at the bright screen. Bu arkadaşımdan bir metindi, bu gece içecekler için dışarı çıkmak isteyip istemediğini sor. Gözlerimi ovuşturdum ve oturdum, kafamın üzerindeki kollarımı. Bunu yaptığım gibi, bir şey gözümü yakaladı - ertesi gece bir resim benimle. Bu benim ve üniversiteden bazı arkadaşlar bir fotoğraftı, geçen yıl bir partide alındı. İçinde, hepimiz gülümsüyorduk ve gülüyorduk - arka köşedeki bir kişi hariç, onların içeceğinin arkasına saklanmaya çalışıyorlardı. Resimyi aldım ve daha yakından inceledim. Fotoğraftaki kadın, onu gevşek dalgalara geri döndüren uzun sarışın saçları vardı, yüzünü mükemmel bir şekilde kandırdı. Onun mavi gözleri, fotoğrafı çektiği gibi yanlışlıkla yol açtı - ben? Arkadaşım? Fotoğrafçı mı? Yardım edemedim ama o anda ne kadar dikkatsiz görünüyordu - hiçbir şey onu aşağı ya da iyi ruhlarını mahvedebilir gibi. Ve sonra neden o kadar tanıdık göründüğünü fark ettim - o benimdi! Bu gece hayatımın en iyi gecelerinden biriydi ve bu fotoğraf bu duyguyu mükemmel bir şekilde ele geçirdi. Resimyi koydum ve yataktan çıktım, yardım edemedim ama bu hafıza için minnettar hissettim - şeylerin en karanlık göründüğünde bile, sadece köşede bekleyen bir umut ışığı var.