Edob'un zırhı, karnage sahnesinden uzaklaşdığı gibi Ay ışığından geçti. Gözleri kapalıydı ve keskin pençeleri kanda kaplıydı. Yıllarca savaşmıştı ve şimdi nihayet barış içinde oldu

Kadın gözlerinin zeminde olduğu gibi kapalıydı, vücudu dünyaya maruz kaldı. Mavi derisi yaralarda ve yaralarda kaplıydı, silahsızlığa karşı savaşlarına bir test. Yıllarca savaşmıştı ve şimdi sonunda barışa gidiyordu. Ama ölüm bile, şiddetli kaldı ve kararlıydı. Edob onun başının üzerinde yüksek büyüttüğü keskin pençeleri ile ona yaklaştıkça, yardım edemedi ama ondan önce görüşte bir duygu hissetmedi. Onun zırhı Ay ışığında patladı ve boynuzları gece gökyüzünde elmas gibi parladı. Bu kadının birçok savaş gördüğünü ve hepsini hayatta kaldığını biliyordu, ama şimdi onun barış içinde dinlenme zamanıydı. Son bir öfkeyle Edob, vücuduna tüm gücüyle yasalarını getirdi. Metalin sesi, göğüs boşluğundan bir parça et yediği gibi kalıntıların üzerine yankılandı. Küçük bir zaferdi, ancak onu başka bir gün ya da iki gün boyunca besleyebilecek kadar tutmak yeterli olurdu. Arabanın sahnesinden uzaklaştıkça, Edob yardım edemedi ama uzun zaman önce yanlış olanlara karşı kendini kınayanlara karşı bir memnuniyet duygusu hissetmedi. Ve bir kez daha karanlıktan uzaklaştıkça, yardım edemedi ama belki de tüm bu dünyada hala iyi kaldı...